Η ιστορία του Αλάδανου χρονολογείται από την αρχαία Ελλάδα και τον 1ο Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, τον Μινωικό πολιτισμό. Οι Μινωίτες το χρησιμοποίησαν για τη δημιουργία θυμιάματος, θεραπευτικών και καλλυντικών σκευασμάτων. Η εκτίμησή τους και η «αγάπη» του φυτού καταγράφεται σε μια από τις τοιχογραφίες που ανακαλύφθηκαν στο Μινωικό Παλάτι με το όνομα «Μπλε Πουλί». Στο κέντρο, είναι ένα μπλε πουλί σκαρφαλωμένο πάνω σε βράχο. Το γύρω τοπίο αποτελείται κυρίως από βράχους, άγρια ​​τριαντάφυλλα και ίριδες. Το πορτοκαλί λουλούδι στην επάνω αριστερή γωνία αναγνωρίζεται ως το φυτό Αλάδανος.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (θεωρείται ο Πατέρας της Ιστορίας – στην Ελλάδα), η ρητίνη συλλέγεται από τον θάμνο του Αλάδανου από βοσκούς που οδηγούν τις αίγες τους σε αλσύλλια του θάμνου. Όπως αναφέρθηκε στο βιβλίο του «Θάλεια», γραμμένο το 500 π.Χ., η ρητίνη εκκρίνεται από τρίχες που βρίσκονται στα φύλλα και τους νέους μίσχους του φυτού. Τα ζώα λατρεύουν να βόσκουν αυτά τα φυτά. Όταν έχουν γεμίσει, οι ιδιοκτήτες τους χτενίζουν τη ρητίνη που έχει κολλήσει στα γένια τους και τα παλτά τους.

“Το δε λήδανον το Αράβιοι καλέουσι λάδανον… Εν γαρ δυσοσμοτάτω γινόμενον ευωδέστατον εστί, των γαρ αιγών των τράγων εν πώγωσι ευρίσκεται εγγινόμενον οίον γλοιός από της ύλης. Χρήσιμον δ’ ες πολλά των μύρων εστί, θυμιώσι τε μάλιστα τούτο Αράβιοι” (Θάλεια).[i]

Επιπλέον, ένας αξιοσημείωτος αριθμός γιατρών (Ιπποκράτης, Θεόφραστος, Διοσκορίδης κ.ά.) ανέφεραν τη χρήση και επαίνεσαν την πολύτιμη συμβολή του Αλάδανου στην Αρχαία Ελλάδα, τη Μεσοποταμία και την Αρχαία Αίγυπτο. Ο Ιπποκράτης (θεωρείται ο Πατέρας της Ιατρικής) ονόμασε το μικρό πορτοκαλί φυτό “Cistus” (Κίστος στα ελληνικά). Ασχολήθηκε με τη χρήση του Cistus για αντισπασμωδικές ιδιότητες [ii] καθώς και για γυναικείες ασθένειες[iii].